#kabir #kabirdeilkgün
İnsan, ruh ve bedenden meydana gelen bir canlıdır. Allahu Teâlâ, dünyayı ve varlıkları yaratmadan önce dünyaya gelecek bütün insanların ruhlarını yaratmıştır. Buna göre insan hayatının devrelerini dörde ayrılabiliriz. Birincisi, yaratıldığı zamandan ruhun bedene üfleninceye kadar olan ruh devresi.
İkincisi, dünya hayatıdır. Doğumla başlar, ölümle sona erer. Dünya hayatının amacı, kimin nasıl fiil ve hareketlerde bulunacağını denemek, sonuçları tesbit etmektir. Üçüncüsü, kabir hayatı olup, ölümle başlar, kıyamet gününe kadar devam eder. Dördüncüsü ise, kıyametin kopmasıyla sonsuza kadar sürecek olan ahiret hayatıdır.
Bu videomda sizlere üçüncü safhayı yani insanın ölümünden kıyamete kadar olan berzah alemi denilen kabir hayatından bahsedeceğim.
Arkadaşlar insanın canını kabzetmeye gelen ölüm meleğinin yardımcıları, rahmet ve azap meleklerindendir. Bir insan vefat edeceği zaman ölüm meleği ile birlikte rahmet ve azap melekleri de hazır olur. Bunların sayılarının üç rahmet, üç de azap olmak üzere altı olduğunu bildiren rivayetler vardır. Bu melekler eceli gelmiş olan mü'mine güzel surette görünüp rıfk ve yumuşaklıkla muamele ederler. Ve mü'minin ruhuna:
"Çık, ey güzel cesette bulunan doygun ruh. Hamdedici ve Allah'ın rahmetiyle, güzelliklerle müjdelenmiş olarak çık ve Rabbine kavuş."diye hitap ederler. Mü'mine verilen bu müjde ve meleklerin güzel görünüşü, kılıç darbelerinden daha şiddetli olan ölüm acılarını unutturur ve onu sevince garkeder.
Ölümün şiddetini şöyle bir kıyasla daha iyi anlatmak mümkündür: Bizim bir yerimize bir diken batınca, yahut bir uzvumuz kesilince duyduğumuz acı, o anda oradan canın çekilmesi sebebiyledir. Bunu, bütün uzuvlardan canın çekilmesi anındaki duruma kıyaslarsak ölüm acısının ne kadar şiddetli olacağı daha iyi anlaşılır. Ruh vücudumuzu tedricî olarak terk eder; önce ayaklardan yukarı doğru çekilir, ayaklar soğumağa başlar. Daha sonra ise bacaklar ve daha yukarı kısımlardan çekilir ve gırtlağa gelince artık insanın dünya ile ilgisi kesilir. Dünyayı göremez ve öteki âleme yönelmiş olur.
Ölüm anında insanın yanına gelen melekler, kâfire son derece korkunç bir surette görünerek şöyle hitap ederler:
"Çık, ey habis cesette olan habis ruh. Alçaltılmış olarak ve cehennemle müjdelenmiş olarak çık."
Bu esnada imansızlar çok şiddetli azap ve korku içinde olacak. Ölüm meleği çıkardığı ruhu, yanında cehennemden getirdikleri bir ateş parçasıyla bekleyen azap meleklerine teslim edecek. O esnada kâfirin ruhundan çıkan pis koku her tarafa yayılacak. Azap melekleri bu ruhu, dünya semâsına götürüp kapıların açılmasını istedikleri zaman gök kapıları açılmayacak ve ruh, kabre konan cesedine iade olunacak.
Arkadaşlar, kabir hayatı, bir bakıma ahiretin giriş kapısı ve başlangıcı sayılır. Ölen kimse, ister kabre defnedilsin, yırtıcı hayvanlarca parçalansın; ister ateşte yanıp külleri savrulsun ya da denizde kaybolsun, onun için kabir hayatı başlamış olur. Münker ve Nekir melekleri kabir sorgulamasını yapar. Rabbini, peygamberini ve dinini sorar.
Hz. Peygamber bir hadislerinde şöyle buyururlar: "Kabir ya Cennet bahçelerinden bir bahçedir veya Cehennem çukurlarından bir çukurdur" (Tirmizî, kıyamet, 26).
Her insan ölümü nasıl olursa olsun, mutlaka kabir hayatı geçirecektir. İnsan öldükten sonra kabre konulunca, Münker ve Nekir adında iki melek, kendisine gelerek; "Rabbin kimdir? Peygamberin kimdir? Dinin nedir?" diye sorarlar. İman ve güzel amel sahipleri bu gibi sorulara doğru cevap verirler. Bu gibi ölülere cennet kapıları açılır ve Cennet kendilerine gösterilir. Kâfir veya münafık olanlar ise bu sorulara doğru cevap veremezler. Onlara da Cehennem kapıları açılır, oradaki azap kendilerine gösterilir. Müminler nimet içerisinde, sıkıntısız ve huzurlu yaşarken, kâfir ve münâfıklar ise kabirde azap göreceklerdir (Tecrîdi Sarih)
Bu husustaki hadisler pek çoktur. Ebu Hüreyre'den; Hz. Peygamber (s.a.s.) şöyle buyurduğu rivayet edilmiştir:
"Ölü mezara konulup, arkadaşları ondan ayrılınca, ona elinde topuzla gök gözlü simsiyah iki melek gelir. Bunlardan birine Münker diğerine de Nekir denir. Ölüye:
"Bu adam (Rasûlüllah) hakkında ne diyorsun?" diye sorarlar. O da hayatta iken söylemekte olduğu;
"O, Allah'ın kulu ve Resûlüdür. Allah'tan başka ilah olmadığına, Muhammed(s.a.s.)in O'nun kulu ve elçisi olduğuna şehadet ederim." sözlerini söyler. Melekler;
"Biz de bunu söylediğini biliyorduk zaten." derler. Sonra kabri yetmiş zira' kadar genişletilir ve aydınlatılır. Sonra ona "Yat!" denir… Böylece, Cenab-ı Allah onu tekrar diriltinceye kadar nimet içinde uyutur.
Eğer münafık ise, "İnsanların söylediklerini duyup aynısını söylerdim, bilmiyorum." der. Melekler de,
"Böyle söylediğini zaten biliyorduk" derler. Sonra yeryüzüne: "Onu sıkıştır" denir. Yeryüzü onu sıkıştırır da kaburga kemikleri birbirine geçer. Böylece yattığı bu yerden tekrar diriltinceye kadar kendisine azap edilir."Tirmizi, Cenâiz,